Κατεβαίνουμε με τα πόδια την Κύπρου, προς το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, σε ένα απ' τα καλύτερα πεζοδρόμια του δήμου Παπάγου-Χολαργού.

Στο τέλος του άλσους είναι μια ομάδα δίκυκλων αστυνομικών, με τις μηχανές τους στο πεζοδρόμιο. Ίσως ήταν δύο μηχανές, ίσως τρεις, ή και τέσσερις. Το πεζοδρόμιο είναι φαρδύ, αλλά έχει μηχανές κι αστυνομικούς κι απ' τις δύο μεριές ώστε μόλις χωράμε να περάσουμε η μητέρα μου κι εγώ. Περνώντας, υψώνω τη φωνή μου για να τραβήξω την προσοχή όλων των αστυνομικών και δηλώνω: "Θα παρακαλούσα να μην παρκάρετε τις μηχανές σας στο πεζοδρόμιο, γιατί υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην Αθήνα και σε όλες τις ελληνικές πόλεις με μηχανές και Ι.Χ. που παρκάρουν και κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια και αν δεν δώσετε εσείς το καλό παράδειγμα, ποιος θα το κάνει; Ορίστε μπορείτε να τις βάλετε εδώ--δείχνω δίπλα το δρόμο." Ένας απ' τους αστυνομικούς μου λέει "έχετε δίκιο."

Συνεχίζω το περπάτημα ικανοποιημένος με τη συμπεριφορά μου. Ήταν ένα σύντομο και αποτελεσματικό περιστατικό. Διασχίζουμε ακγαζέ την Κύπρου και τη Μεσογείων και περιμένουμε το λεωφορείο στη στάση απέναντι, δίπλα στο ασανσέρ του Μετρό. Ρίχνω μερικές διαγώνιες ματιές στους αστυνομικούς, στη σκιά των δέντρων.