ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ

της Τίνας Παπαδημητρίου*

Τα παιδιά στις πόλεις παίζουν
λίγο πιο κάτω από τον ουρανό.
Ανεβαίνουν στις ταράτσες
και κάνουν τσουλήθρα στους ηλιακούς.

Παίρνουν φόρα και
αποφεύγουν τις μπουγάδες.
Μετρούν τα χελιδόνια
που φωνάζουν όταν γυρνάνε στις φωλιές.

Τα παιδιά στις πόλεις
έχουν ένα ποδήλατο κρυμμένο στην ταράτσα.
Μόλις μαζέψει ο ήλιος τις ακτίνες του
αρχίζουν τους γύρους γύρω από τον φωταγωγό.

Βάζουν εμπόδια στις γλάστρες
και προσπερνάνε τις φραγκοσυκιές.
Κρυφοκοιτάζουν από το ψηλό τοιχάκι
κάποια παιδιά στα μπαλκόνια και τις πυλωτές.

Τα παιδιά στις πόλεις
είναι κρυμμένα στις ψηλές αυλές.
Ακούς τις φωνές τους και δεν τα βλέπεις.
Ακούς το γέλιο τους και ψάχνεις να τα βρεις.

Αλλά αυτά βλέπουν πως μπορούν από κει ψηλά
ν' αρπάξουν τα σύννεφα και τα αεροπλάνα.
Να αρπάξουν ένα αστέρι
και να το βάλουν δίπλα στο καρπούζι τους.

Τα παιδιά στις πόλεις
ευτυχώς παραμένουν παιδιά.
Κι αν κοιτάξεις ψηλά
θα δεις να σε χαιρετάνε.

* Η Τίνα Παπαδημητρίου - ανάμεσα στα άλλα - υπηρετεί στη Μέση εκπαίδευση ως φιλόλογος, είναι πολύτεκνη μητέρα και μετακινείται σχεδόν αποκλειστικά πεζή ή χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς.