Κίνηση για την προστασία των δικαιωμάτων των πεζών

Πάρος. Είχα επισκεφθεί τις προάλλες τις περίφημες Κολυμβήθρες με τους παράξενους γοητευτικούς σχηματισμούς των βράχων και τα γαλαζοπράσινα νερά. Οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες, που απλώνονται στους κολπίσκους και χαλάνε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την ευμορφία του φεγγαρόμορφου τοπίου, μου ξύπνησαν τη διάθεση να επιχειρήσω μία μικρή εξερεύνηση. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από την ολιγόλεπτη βόλτα ήταν μία μικρή ξύλινη πινακίδα κρεμασμένη σε ένα μεγάλο αλμυρίκι με ημίγυμνες εξεγερμένες ρίζες. Χρώμα ανοιχτό καφέ η πινακίδα, ενώ άσπρο χρώμα τα γράμματα, υπενθυμίζοντας-υποδεικνύοντας ότι "Η ΣΚΙΆ ΕΊΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΌΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΥΤΟΚΊΝΗΤΑ" και υπογραφή - στην αρχή νόμιζα "ΟΙ ΠΟΝΕΜΈΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΊΑΣ" - πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι λέει" ΟΙ ΛΟΥΌΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΊΑΣ". Υπάρχουν και οι υπογραμμίσεις στις λέξεις ΜΗ, ΣΚΙΆ και ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ. Ενώ υπάρχει και η βραχυλογική υπενθύμιση "DON'T PARKING" για τους αλλοδαπούς περιηγητές.
Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε σκηνές που διαδραματίστηκαν υπό τη σκιά αυτού του δέντρου: αυτοκίνητα στριμωγμένα κάτω από το αλμυρίκι και οι ταλαίπωροι λουόμενοι να μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα, για να δροσιστούν ή να φεύγουν άρον άρον βράζοντας στο ζουμί τους. Μπορείτε να φανταστείτε και διαμαρτυρίες, άλλοτε χλιαρές κι άλλοτε θερμές, και τις αντίστοιχες εύλογες δικαιολογίες. Ίσως, και τους αγώνες λόγων με την επίκληση δικαιωμάτων από τη μία και την άλλη πλευρά. Ίσως και τη χρήση χιούμορ από την πλευρά κυρίως των εποχούμενων και την παρεπόμενη αναζήτηση επιδοκιμασίας από την ομήγυρη.

Μου ήρθαν μνήμες από αυτοκίνητα - θερμοκήπια πού εισήλθα μετά από μπάνιο ή από ψώνια καλοκαιρινά και θυμάμαι τη δυσφορία που είχα νιώσει. Αναδύθηκαν όμως και μνήμες από βόλτες καλοκαιρινές - μου αρέσει γενικώς να περπατάω, συχνά κάτω από το λιοπύρι πάντα προστατεύοντας τη φαλάκρα μου με ένα πλατύγυρο καπέλο. Με θυμάμαι να κυνηγώ λίγες σπιθαμές σκιάς - ασπρουλιάρης γαρ - βαδίζοντας, ενίοτε τρεκλίζοντας στα κακομοίρα αθηναϊκά κυρίως πεζοδρόμια. Και με θυμάμαι να εμποδίζομαι από μηχανάκια, αυτοκίνητα και γενικώς οχήματα, από καρέκλες, τραπέζια, ταμπέλες και γενικώς διάφορα ωραία διαφημιστικά και άλλα πολλά συγχυστικά μυαλού και οράσεως.

Μήπως όμως εκείνοι οι λουόμενοι της πινακίδας είναι υπερβολικοί και μαζί τους και εγώ; Μήπως αγνοούν ότι το αυτοκίνητο έχει προτεραιότητα; Μήπως αγνοούν το αυτονόητο, ότι το εγωιστικό γονίδιο έχει προτεραιότητα, η ηθική του κυρίου και όχι η ηθική του δούλου, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε. Δεν βλέπουν για παράδειγμα ότι στις διαβάσεις ελάχιστοι είναι οι εποχούμενοι που παραχωρούν προτεραιότητα στους πεζούς. Και στην εξαιρετική αυτή περίπτωση οι πεζοί επιδίδονται συχνά σε σύντομες βαθύτατες ευχαριστίες, ενώ σχεδόν πάντα περνούν το δρόμο τρέχοντας σαν κυνηγημένοι. Να περάσουν οι φιλοξενούμενοι τροχοφόροι της πόλης! Δεν πρέπει να τους καθυστερούμε!

Σταματώ εδώ, γιατί αρχίζει να με τρώει το ερώτημα: "εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ, εγωίσταρε, κυνηγάς τις σκιές;"