Αθήνα 25-1-2009
Ακόμη μια περίπτωση πεζών που έπεσαν θύματα της καθημερινής αδιαφορίας για την ύπαρξή τους. Το πρωί της 23ης Ιανουαρίου 2009 στην οδό Λιοσίων, κοντά στην πλατεία Αττικής, μια γυναίκα 64 χρονών που συνόδευε ένα 5χρονο παιδί, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν ένα συνηθισμένο πια εμπόδιο που όλοι μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά, ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο που τους έκλεινε το διάβα τους πάνω στο πεζοδρόμιο, αναγκάστηκαν να κατέβουν στο οδόστρωμα. Αποτέλεσμα: νεκροί και οι δυο.
Υπαίτιοι, όχι μόνο ο οδηγός του διερχόμενου αυτοκινήτου, αλλά ακόμα περισσότερο όσοι παρκάρουν χωρίς καμιά συλλογική συνείδηση πάνω στα πεζοδρόμια αδιαφορώντας για τους πεζούς συμπολίτες μας - και το πιο παράλογο, στην προσπάθειά τους να πλησιάσουν το μέρος που θέλουν να πάνε πεζή (γιατί ποτέ κανείς δεν παρκάρει ακριβώς εκεί που θέλει να πάει) αγανακτούν με την συμπεριφορά άλλων που παρκάρισαν στα πεζοδρόμια! Και ακόμα πιο υπαίτιοι είναι όσοι (οι περισσότεροι, δυστυχώς) από τους "αρμόδιους" παράγοντες της πολιτείας αδιαφορούν για τη βελτίωση και, κυρίως, για την εφαρμογή της νομοθεσίας που προστατεύει τους πεζούς και αφήνουν την καθημερινότητα να θυσιάζεται στον βωμό του αυτοκινήτου, ενισχύοντας τη διάχυτη αυτοκινητολατρεία· όσοι έχουν κλείσει τα αυτιά τους στις εκκλήσεις μας για ενημερωτικές εκστρατείες για τους οδηγούς για να καταλάβουν πως η αδιαφορία τους μπορεί να είναι θανατηφόρα, όσοι αδιαφορούν στις κλήσεις πολιτών να επέμβουν όπου υπάρχουν παρκαρισμένα οχήματα που εμποδίζουν τους πεζούς· όσοι συνέβαλαν ώστε στην τελευταία τροποποίηση του ΚΟΚ να μειωθούν τα πρόστιμα για παράνομη στάθμευση στα πεζοδρόμια (αρ. 32 Ν.3542/2007), και μάλιστα παρουσίασαν το νομοθέτημα αυτό ως συμβολή στην οδική ασφάλεια!.
Οι άνθρωποι με προβλήματα μετακίνησης, οι ηλικιωμένοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας όλοι τους, υποχρεώνονται να κλειδαμπαρώνονται πίσω από την πόρτα τους, μη τολμώντας να ξεμυτίσουν αντιμετωπίζοντας μιαν απειλητική γι’ αυτούς πραγματικότητα. Η διοίκηση περιορίζεται στο να διώκει τους πεζούς που πέρασαν με κίνδυνο της ζωής τους τον δρόμο, ή όσους στην απελπισία τους, όταν τα αυτοκίνητα τους έκλειναν το δρόμο, προτίμησαν να ανεβούν στο καπό για να περάσουν (ενώ στα παράνομα παρκαρισμένα οχήματα δεν δίνεται ούτε καν κλήση).
Η πόλη μας, όπως όλες οι πόλεις της Ελλάδας, γέμισαν λαμαρίνες αυτοκινήτων και η καθημερινή ζωή υποβαθμίζεται καθημερινά από τις μηχανές αυτές που εφευρέθηκαν για να διευκολύνουν τη ζωή μας και τώρα μας καταδυναστεύουν. Αντί για την ενίσχυση και την προστασία της πεζή μετακίνησης και της ποδηλασίας και την στροφή προς τα μέσα συλλογικής μεταφοράς (όπως συμβαίνει σήμερα στις ανεπτυγμένες χώρες), σαν λύση προτείνονται και άλλοι αυτοκινητόδρομοι μέσα στην πόλη, που στην πραγματικότητα χειροτερεύουν το πρόβλημα. Ο περισσότερος κόσμος όταν ακούει για νέα έργα και δρόμους πιστεύει ότι θα σωθεί, όμως διαισθάνεται ότι αυτή δεν είναι λύση. Είναι καιρός να σταματήσει αυτή η παραπλάνηση και να αναλάβουν οι αρμόδιοι τις ευθύνες τους για να ξαναγίνουν οι ελληνικές πόλεις περιοχές που κατοικούν άνθρωποι. Και το παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητο που έσπρωξε στον τραγικό θάνατο την κυρία και το παιδάκι, είναι για όσους οδηγούν, μια ακόμα ευκαιρία για να σκεφτούν τις συνέπειες καθημερινά που έχει στους συμπολίτες τους ο τρόπος που παρκάρουν και κινούνται στην πόλη.