Κάθε χρόνο πάνω από 1500 άνθρωποι πεθαίνουν (και ακόμα περισσότεροι σακατεύονται) στους δρόμους της χώρας μας, στα λεγόμενα τροχαία "ατυχήματα". Στην πραγματικότητα πρόκειται για προδιαγεγραμμένους θανάτους - γνωρίζουμε οτι θα συμβούν, αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι σε ποιόν θα πέσει ο "κλήρος" (σε κάποιον άλλο, ή σε μας, τα παιδιά μας, τους δικούς μας ανθρώπους). Μεγάλο μέρος των θυμάτων αυτών των "ατυχημάτων" είναι πεζοί, δηλαδή οι πλέον αθώοι παράγοντες της κυκλοφορίας - χωρίς αυτό να σημαίνει οτι οι υπόλοιποι (οδηγοί και επιβαίνοντες) είναι ένοχοι (ή τουλάχιστον τόσο ένοχοι που να αξίζουν την ποινή του θανάτου που επιβάλλεται ως αποτέλεσμα του κυκλοφοριακού σχεδιασμού των αρμόδιων αρχών). Οι θάνατοι αυτοί θα πρέπει να προστεθούν στους, ίσως ακόμα περισσότερους, από τη ρύπανση και τον καθιστικό τρόπο ζωής που προκαλούν τα αυτοκίνητα και οι μοτοσικλέτες.

Βασική αρχή αυτού του κυκλοφοριακού σχεδιασμού είναι η με κάθε κόστος αύξηση της ταχύτητας και χρηστικότητας των ΙΧ αυτοκινήτων (και των μοτοσικλετών, όσο κινούνται σε χώρους πεζών - πεζοδρόμια, διαβάσεις, πεζόδρομους, πάρκα κλπ). Έτσι το μεγαλύτερο μέρος του χώρου της πόλης έχει διατεθεί στην κίνηση και στάθμευση αυτοκινήτων και μοτοσικλετών. Όμως και στους υπόλοιπους χώρους, που θεωρητικά αφιερώνονται στους ανθρώπους και τις υπόλοιπες λειτουργίες της πόλης, όσοι νόμοι προστατεύουν τους πεζούς παραβιάζονται συστηματικά, ωθώντας τους πεζούς στο οδόστρωμα και στα "ατυχήματα" (για τα οποία στη συνέχεια θεωρούνται από τις αρχές υπεύθυνοι). Η αστυνομία, όχι μόνο δεν προστατεύει τους πεζούς, αλλά πρωτοστατεί προκλητικά στη βία αυτή κατά των πεζών, με τα υπηρεσιακά τους οχήματα. Αυτή η νοοτροπία κατά της πεζή μετακίνησης έχει εμποτίσει όλη τη διοίκηση, σε όλες τις μορφές της (δημόσιες υπηρεσίες, δικαστικές αρχές, τοπική αυτοδιοίκηση) με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ανασφαλών για τους πεζούς χώρων (ανύπαρκτα ή απαράδεκτα στενά πεζοδρόμια, ανεπαρκείς διαβάσεις κλπ) και μια νομοθεσία που τους διώκει. Ακόμα και ο "συνήγορος του πολίτη" αρνείται να εξετάσει καν παράπονα πεζών κατά των παρανομιών των αρχών και υποβαθμίζει τη σημασία των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Τα τελευταία χρόνια, με το πρόσχημα των οικονομικών αποτυχιών, βιώνουμε μία ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών πεζή μετακίνησης και μιά προσπάθεια ενίσχυση της χρήσης ΙΧ αυτοκινήτων και μοτοσικλετών: οι δημόσιες συγκοινωνίες συρρικνώνονται και ακριβαίνουν, η λειτουργία σιδηροδρομικών γραμμών καταργείται υπέρ της κατασκευής περισσότερων αυτοκινητοδρόμων, ενθαρρύνεται η χρήση του ΙΧ (απόσυρση παλαιών αυτοκινήτων, πετρελαιοκίνηση κλπ). Είναι εντυπωσιακό και ενδεικτικό του μακιαβελικού τρόπου με τον οποίο επιχειρείται ο βαυκαλισμός και ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, οτι είναι ακριβώς αυτή η πολιτική μεταφορών που έχει συμβάλλει στο μέγιστο βαθμό στην οικονομική χρεωκοπία (υπερεξάρτηση από το πετρέλαιο, ανισορροπία ισοζυγίου πληρωμών, περιβαλλοντική υποβάθμιση, καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, μη αποδοτικές επενδύσεις σε οδική υποδομή).

Στις 20 Νοεμβρίου 2011 συμμετείχαμε στην πλατεία Συντάγματος σε εκδήλωση για την "ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων δυστυχημάτων" μαζί με άλλους συλλόγους που υποστηρίζουν τις ήπιες μορφές μετακίνησης και εκπροσώπους θυμάτων αυτών των εγκληματικών πρακτικών, που περιφρονούν την ανθρώπινη ζωή για να μεγιστοποιήσουν τις πωλήσεις (μηχανών και καυσίμων). Ο αυτοκινητοκεντρικός σχεδιασμός, ακόμα και όταν συνοδεύεται από την υποκρισία της ρητορικής υποστήριξης των αρμοδίων προς τις ήπιες μορφές μετακίνησης, δεν οδηγεί μόνο στον καθημερινό φασισμό της οδικής βίας, αλλά συχνά σκοτώνει και άμεσα. Γι' αυτό απαιτείται η εγρήγορσή μας ως πολίτες.