Το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου η Πρωτοβουλία Πολιτών για την Προστασία των Δικαιωμάτων των Πεζών ΠΕΖΗ, που δεν μπορεί να ξεχνά τα θύματα της εξουσίας των μηχανών μέσα στην πόλη, πραγματοποίησε διαμαρτυρία στο σημείο που σκοτώθηκαν πρόσφατα δύο συμπολίτες μας
Το πρωί της 23ης Ιανουαρίου μια γυναίκα 64 χρονών μαζί με ένα 5χρονο παιδί που το συνόδευε, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν ένα παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητο που τους έκλεινε το δρόμο τους, αναγκάστηκαν να κατέβουν στο οδόστρωμα. Εκεί τους περίμενε ο θάνατος. Ο διερχόμενος οδηγός τους σκότωσε. Συνέβη επί της οδού Λιοσίων, ακριβώς απέναντι από τον Σταθμό του Μετρό και του ηλεκτρικού “ΑΤΤΙΚΗ”. Στενά πεζοδρόμια, παρκαρισμένα με αυτοκίνητα, το καθημερινό φαινόμενο της πόλης μας που άναρχα εξελίχθηκε και εξελίσσεται, και δεν θέλει καν να αντιληφθεί το τι γίνεται στις άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου δίνεται ώθηση στην πράσινη μετακίνηση και η χρήση του ΙΧ αλλά και των μηχανών αποθαρρύνεται. Γιατί το ΙΧ και ρυπογόνο είναι αλλά το κυριότερο καταλαμβάνει πολύτιμο χώρο από τις περισσότερες Ελληνικές πόλεις, στερώντας τον από τους χρήστες των και του ποδηλάτου. Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί λοιπόν στην πράσινη μετακίνηση, που σε συνδυασμό με τη χρήση μέσων συλλογικής μεταφοράς είναι η μόνη προοπτική η πόλη να γίνει ανθρώπινη. Ακόμη και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αν παρκάρουν στα πεζοδρόμια στερούν την προσβασιμότητα από τα ΑΜΕΑ και τους ηλικιωμένους και γενικότερα τους πεζούς, σφραγίζοντας έτσι τον ρατσισμό των κυκλοφοριακά ισχυρών απέναντι στους αδυνάτους. Το ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο δεν σώζει την κατάσταση από μόνο του, αλλά είναι ίσως η τελευταία επιλογή. Και την απαραίτητη άσκηση του σώματος που την βάζετε; Και μη μου πείτε πως το να πατάς φρένο είναι γυμναστική. Είναι δυστυχώς πολύ λίγο και δεν φθάνει για να ξαναβρεί ο Έλληνας υγιέστερους τρόπους διαβίωσης που έχει άμεση ανάγκη.

Στις 14 του Φλεβάρη (κατά σύμπτωση "ημέρα των ερωτευμένων"!) μαζεύτηκαν λοιπόν οι πεζοί για να πουν δυνατά τις σκέψεις μας για την αβίωτη καθημερινότητά τους, για τον κίνδυνο της ζωής από τα μηχανοκίνητα μέσα που πήραν την πόλη και δεν άφησαν χώρο ύπαρξης στο ανθρώπινο ων. Επάνω στη Λιοσίων ζωγράφισαν με κόκκινη μπογιά τα αποτυπώματα δύο ανθρώπων υπενθυμίζοντας το αίμα που χύνεται καθημερινά στους δρόμους, που είναι συνήθως το αίμα των ποδηλατών και των πεζών στην πόλη, και όσων επιμένουν με τη στάση τους να αντιστρέψουν την αδιέξοδη πορεία των πραγμάτων.

Πόσα ακόμη θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να αλλάξει κάτι; Πόσες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πρέπει ακόμη να ακολουθήσουν για να έρθει η Ελληνική κοινωνία αντιμέτωπη με πρόβλημα και η Ελληνική αστυνομία να εφαρμόσει τον Νόμο προστατεύοντας επιτέλους ότι κινείται και δεν είναι από λαμαρίνα; Ως πότε θα θυσιάζεται ζωτικός χώρος σε ένα μέσο που πια και αυτό δεν μας εξυπηρετεί; Ως πότε οι ανάπηροι θα μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους γιατί φοβούνται να ξεμυτίσουν;

Η εκδήλωση των πεζών προκάλεσε ήπια παρακώλυση της συγκοινωνίας, χωρίς να κλείσει τον δρόμο και χωρίς να οδηγήσει σε μεγαλύτερη απελπισία τον πολυπαθή κάτοικο της πόλης μας. Μέλη και φίλοι του Συλλόγου μοίραζαν φυλλάδια στους οδηγούς κάνοντάς τους να καταλάβουν ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζούμε.

Μα ναι τελικά, όταν πας να γνωρίσεις τυχαία ένα πρόσωπο που ζει στην πόλη σου και που σου έχει τραβήξει την προσοχή και το βλέπεις να κυκλοφορεί στον δρόμο, μόνη ευκαιρία που σου δίνεται είναι να το ερωτευτείς από πίσω, γιατί πολύ σπάνια έχεις τη δυνατότητα να κυκλοφορήσεις πλάι –πλάι στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Και όταν πας να το πλησιάσεις στη διάβαση έρχεται ένας φορτσάτος οδηγός καταπάνω σου και σου χαλάει τον έρωτα. Οι πεζοί εδώ δεν μπορούν πια να ερωτευτούν.